Vroman, Leo: Béke (Vrede Magyar nyelven)
|
Vrede (Holland)Komt een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met mijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is vedwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen.
Sinds ik mij zo onverwacht in een taxi heb gestort dat ik in de nacht een gat naliet dat steeds groter wordt, sinds mijn zacht betraande schat, droogte blozend van ellende staan bleef, zo bleef stilstaan dat keisteen ketste in haar lenden, ben ik te dicht en droog van vel om uit te zweten in gebeden, kreukels knijpend evenwel, en 'vrede' knarsend, 'vrede, vrede',
Liefde is een stinkend wonder van onthoofde wulpsigheden als ik voort moet leven zonder vrede, godverdomme, vrede ; want het scheurende geluid waar ik van mijn lief mee scheidde schrikt mij nu het bed nog uit waar wij soms in dromen beiden dat de oorlog van weleer wederkeert op vilten voeten, dat we, eigenlijk al niet meer kunnend alles, toch weer moeten liggen, rennen en daarnaast gillen in elkanders oren, zo wanhopig dat wij haast dromen ons te kunnen horen.
Mag ik niet vloeken als het vuur van een stad, sinds lang herbouwd, voortrolt uit een kamermuur, rondlaait en mij wakker houdt ? Doch het versgebraden kind, vuurwerk wordend, is het niet wat ik vreselijk, vreselijk vind: het is de eeuw dat niets geschiedt, nadat eensklaps, midden door een huis, een toren is komen te staan van vuil, lang vergeten keldermodder, snel onbruikbaar wordend huisraad, bloedrode vlammen en vlammend rood bloed, de lucht eromheen behangen met levende delen van dode doch aardige mensen, de eeuwlange stilte voor- dat het verbaasde kind in deze zuil gewurgd wordt en reeds de armpjes opheft.
Kom vanavond met verhalen hoe de oorlog is verdwenen, en herhaal ze honderd malen: alle malen zal ik wenen.
|
Béke (Magyar)Jön egy galamb van száz font, egy olajfa a karmában, szájával fülembe ront, búza-édes lánykákkal tele, s csicsergő mesékkel, hogy jött a háború vége, amit százszor megismétel: s százszor ontom könnyem véle.
Majd amire ki sem várt s testem a taxiba hullt, átlukasztva az éjszakát, és a luk mindegyre nyúlt míg drágám könnyben ázva, rákként száradt nyomorátul megállt, s amott megállva kavics találta el hátul, túl száraz feszes rajtam a bőr, hogy imába izzadjam végre ráncot gyúrva a kezemről és „békét” csikorogva „béke, béke”.
A szerelem egy bűzös csoda fejetlen érzékisége, ha tovább kell élnem, noha nincs béke, az istenit, béke mivel a recsegő hang, mivel a kedvestől váltam az ágyból most is kihajt, mert néha mindkettőnk álma, hogy a csata amint rég visszatért papucsos lábon s tovább kell, tulajdonképp mit sem bírva, rekedten kiabálnom feküdve futni, aztán talán míg egymás fülébe valljuk oly reménytelen, hogy szinte már azt álmodjuk: mi egymást halljuk.
Ne káromkodjak, ha a tűz a városból, bár újjá rakva most egy szobafalból űz, körüllobog és ébren tart ma? Nem a frissen sült gyerek, a tűzijáték, nem ez, amit szörnyen szörnyűnek lelek, a század, hogy semmit se tesz, míg egy csapásra a ház közén toronymagasra futva áll a szenny; pincék rég felejtett sara, tropára ment berendezés, vérvörös lángok és lángoló rőt vér, s körbe az ég tapétázva a holtak élő tagjaival, bár kedves emberek s az örök csend mi- előtt a meglepett gyermek eme oszlopban fulladni fog, de már felemelt karral.
Jöjj ma este a mesékkel, hogy jött a háború vége, amit százszor megismételsz: s ontom mindég könnyem érte.
|