Mickiewicz, Adam: Dzień dobry

Dzień dobry! nie śmiem budzić, o wdzięczny widoku!

Jej duch na poły w rajskie wzleciał okolice,

Na poły został boskie ożywiając lice,

Jak słońce na pół w niebie, pół w srebrnym obłoku.

Dzień dobry! już westchnęła, błysnął promyk w oku,

Dzień dobry! już obraża światłość twe źrenice,

Naprzykrzają się ustom muchy swawolnice,

Dzień dobry! słońce w oknach, ja przy twoim boku.

Niosłem słodszy dzień dobry, lecz twe senne wdzięki

Odebrały mi śmiałość; niech się wprzódy dowiem:

Z łaskawym wstajesz sercem? z orzeźwionym zdrowiem?

Dzień dobry! nie pozwalasz ucałować ręki?

Każesz odejść, odchodzę: oto masz sukienki,

Ubierz się i wyjdź prędko - dzień dobry ci powiem.

Jó reggelt! - Nem merem zavarni... Tünde látvány!

Fél-lelke mennyei tájak fölött lebeg,

a fél meg angyali orcáin szendereg,

mintha a nap felét ezüst gomolyba látnám.

Jó reggelt! - Fölpiheg, s a ködlő recehártyán

csillannak szeliden lágy fények és tüzek, -

Jó reggelt! - ajakán egy makacs légy bizseg...

Csak nézem, és a nap megvillan édes ágyán.

Jó reggelt hoztam ím, s álmodó, gödrös orcád

úgy megfélemlitett. No fordulj ide, szólj hát:

Vidáman kelsz-e ma? S szeretsz-e még vajon?

Jó reggelt! - A kezed... meg sem csókolhatom?

Azt mondod, menjek el? No jó... Tessék a szoknyád.

S kelj, öltözz és gyere... Jó reggelt, angyalom!