Sęp-Szarzyński, Mikołaj: Sonet IIII.

Sonet IIII. (Lengyel)

O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem

Pokój – szczęśliwość, ale bojowanie
Byt nasz podniebny. On srogi ciemności
Hetman i świata łakome marności
O nasze pilno czynią zepsowanie.
Nie dosyć na tym, o nasz możny Panie!
Ten nasz dom – ciało, dla zbiegłych lubości
Niebacznie zajźrząc duchowi zwierzchności,
Upaść na wieki żądać nie przestanie.
Cóż będę czynił w tak straszliwym boju,
Wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie?
Królu powszechny, prawdziwy pokoju,
Zbawienia mego jest nadzieja w Tobie!
Ty mnie przy sobie postaw, a przezpiecznie
Będę wojował i wygram statecznie!

IV. szonett (Magyar)

Ama háborúról, amelyet a sátán,
a világ és testünk ellen viselünk

Öröm a béke, de csak harcok árán
jutunk a mennybe. Vesztünkre a földnek
mohó étvágyú hívságai törnek,
s a sötétség zord vezére, a Sátán.

Hatalmas Urunk, nem elég ez ármány!
Hajlékunk, a test lelkünknél dicsőbbnek
kíván látszani, futó gyönyöröknek kedvéért,
örök kárhozatra vágyván.

Mit tehetek én, szörnyű harcban élve,
én meghasonlott, gyönge, tehetetlen?
Mindenség ura, Te igazi béke,

üdvöm reményét Tebeléd vetettem!
Te állj csak mellém, biztonságosabban
vívom harcomat, s győzök szakadatlan!

Kálnoky László