Zagajewski, Adam: Chiński wiersz

Czytałem chiński wiersz
napisany przed tysiącem lat.
Autor opowiada o deszczu
padającym przez całą noc
na bambusowy dach łodzi
i o spokoju, który nareszcie
zagościł w jego sercu.
Czy to zbieg okoliczności,
że znowu jest listopad i mgła
i ołowiany zmierzch?
Czy to przypadek,
że znowu ktoś żyje?
Poeci przywiązują wielką wagę
do sukcesów i nagród,
ale jesień po jesieni
odziera z liści dumne drzewa
i jeśli coś zostaje
to delikatny szmer deszczu
w wierszach, które nie są
ani radosne, ani smutne.
Tylko czystość jest niewidoczna
i wieczór, kiedy i cień i światło
zapominają o nas na moment
zajęte tasowaniem tajemnic.

Egy ezer esztendeje született
kínai költeményt olvasok.
Szerzője az esőről ír,
mi egész éjjel verte
csónakja bambusztetejét,
s a békességről, mi legvégül
szívébe költözött.
Fura egybeesés csupán,
hogy most is épp november van, köddel
s ólomszürke alkonnyal?
Merő véletlen,
hogy egy másik ember is él?
A költők fölöttébb fontosnak tartják
a különféle díjakat és a sikert,
miközben minden áldott ősszel
könnyek potyognak a pompás fákról,
s ha fennmarad valami,
csupán az eső lágy mormolása
a se vidám, se bánatos
versekben.
Csupán a tisztaság marad láthatatlan
és a napszállta, amikor a fény s az árny
egy pillanatra megfeledkezik rólunk,
sürögve csoszogó rejtelmekről.