Helder, Herberto: Teljesen haloványak, a szóba merített hálók (Todas pálidas, as redes metidas na voz Magyar nyelven)
Todas pálidas, as redes metidas na voz (Portugál)Todas pálidas, as redes metidas na voz. Cantando os pescadores remavam no ocidente — e as grandes redes leves caíam pelos peixes abaixo. Por cima a cal com luz, por baixo os pescadores cheios de mãos cantando. Cresciam as barcas por ali fora, a proa aberta como uma janela ao sal. Metida na voz, toda pálida, a proa rimava no ocidente com a cal que os pescadores remavam, cantando grande, pe- la luz fora. Ao sol, ao sal.
E o espírito de Deus como um livro movia-se sobre as águas. Com seu motor à popa, veloz, peixe sumptuoso, o espírito de Deus, motor de um nú- mero de cavalos, galgava a antiga face pálida das águas. Enquanto, cantando as redes, os pescadores metiam as mãos cheias de cal pelos grandes peixes abaixo. E pelas barcas fora a luz remava pe- lo ocidente todo pálido, rimando as redes leves com proa.
E o peixe espírito de Deus, rangendo o motor, rompia com um número, remando todo pálido os seus grandes cavalos. Deus cantava no ocidente sobre as redes de cal, a proa aberta — como as guelras da luz. E os pescadores metiam as redes pelo espírito de Deus abaixo. E os remos rimavam com redes leves no peixe sumptuoso. Por ali fora as guelras caíam na voz dos grandes pescadores.
E Deus metido então nas redes, puxado cor de cal para dentro das barcas, as mãos cantando cheias de pescadores. E sobre as águas rangentes, rompendo o leve ocidente, os pescadores remavam o espírito de Deus para terra — peixe de motor à popa — e a proa grande aberta.
E cantavam o seu peixe sumptuoso, espírito pálido na leve cal do ocidente cantando.
|
Teljesen haloványak, a szóba merített hálók (Magyar)Teljesen haloványak, a szóba merített hálók. A halászok énekelve eveztek nyugaton — és a könnyű nagy hálók lemerültek a halakhoz a mélybe. Fent a mész fénylőn, lent a csupakéz halászok énekelve. Kifelé dagadtak a bárkák, az orruk ablakként nyitva a sónak. A szóba merítve, teljesen haloványan, a hajóorr rímelt nyugaton a mésszel, melyet a halászok evezőikkel hajtottak, fennhangon énekelve, ki a fénybe. A napba, a sóba.
És az Isten lelke, mint valami könyv, lebegett a vizek felett. Számos lóerejű farmotorjával az Isten lelke, mint pompás hal, fürgén futott végig a vizek halovány antik arcán. Eközben a halászok énekelve, míg kezük tele volt mésszel, hálóikat alámerítették a nagy halakhoz. És a bárkákon kint a fény evezett a teljesen halovány nyugaton, a könnyű hálókat összerímeltetve a hajóorral.
És Isten hal-lelke, a motort csikorgatva, evezés közben, teljesen haloványan, lecsökkentette egy számmal az ő nagy lovait. Isten énekelt nyugaton a mész hálói felett, nyitott hajóorral – mint a fény kopoltyúi. És a halászok Isten lelkéért merítették alá a hálóikat. És az evezők rímeltek a könnyű hálókkal a pompás halban. Odakint a kopoltyúk elsüllyedtek a nagy halászok szavában.
És Isten ekkor belemerült a bárkák belül mészszínű hálóiba, a halászok tele kezéről énekelve. És a csikorgó vizek felett, a könnyű nyugatot keresztültörve, a halászok Isten lelkével partra eveztek – farmotoros – tágranyitott hajóorrú – halukkal.
És az ő pompás halukról énekeltek, a nyugat könnyű meszében rejlő halovány lélekről zengedezve.
|