Werfel, Franz: Hekuba (Hekuba in Hungarian)
|
Hekuba (German)Manchmal geht sie durch die Nacht der Erde, Sie, das schwerste ärmste Herz der Erde. Wehet langsam unter Laub und Sternen, Weht durch Weg und Tür und Atemwandern, Alte Mutter, elendste der Mütter.
So viel Milch war einst in diesen Brüsten, So viel Söhne gab es zu betreuen. Weh dahin! — Nun weht sie nachts auf Erden, Alte Mutter, Kern der Welt, erloschen, Wie ein kalter Stern sich weiterwälzet.
Unter Stern und Laub weht sie auf Erden Nachts durch tausend ausgelöschte Zimmer, Wo die Mütter schlafen, junge Weiber, Weht vorüber an den Gitterbetten, An dem hellen runden Schlaf der Kinder.
Manchmal hält am Haupt sie eines Bettes, Und sie sieht sich um mit solchem Wehe, Sie, ein dürftiger Wind, von Schmerz gestaltet, Daß der Schmerz in ihr Gestalt erst findet, Und das Licht in toten Lampen aufweint.
Und die Frauen steigen aus den Retten, Wie sie fortweht, nackten schweren Schrittes, Sitzen lange an dem Schlaf der Kinder, Schauen langsam in die Zimmertrübe, Tränen habend unbegrißnen Wehes.
|
Hekuba (Hungarian)Olykor átleng éjszaka a földön, nincs több íly tört, szegény szív a földön. Lomb és csillag alatt lengedez most, úton, ajtón, lehelleten átleng öreg anya, mindnél nyomorultabb.
Annyi tejtől duzzadt keble hajdan, annyi fia szorult oltalmára. Lengj el! – Most csak leng a földön éjjel, öreg anya, világ magva, mint egy kihúnyt, hideg csillag, tovagördül.
Lomb és csillag alatt leng a földön elsötétült szobákon keresztül, ahol anyák, ifjú nők alusznak, tovaleng a rácsos ágyak mellett, kerek, tiszta gyermekálmok mentén.
Megáll olykor valamelyik ágynál, s olyan gyötrő fájdalommal néz szét, kín-formálta, nyomorúságos szél, hogy a kin csak benne talál formát, és a fény a holt lámpákban felsír.
S midőn elleng, kikelnek a nők mind csupasz, súlyos léptekkel az ágyból, gyermekeik álma mellé ülnek, hosszan nézik a szoba homályát, érthetetlen bú könnyeit ontják.
|