Brecht, Bertolt: Versek a „Kaukázusi krétakör”- ből (Der kaukasische Kreidenkreis (details) in Hungarian)
|
Der kaukasische Kreidenkreis (details) (German)O Blindheit der Großen! Sie wandeln wie Ewige Groß auf gebeugten Nacken, sicher Der gemieteten Fäuste, vertrauend Der Gewalt, die so lang schon gedauert hat. Aber lang ist nicht ewig. O Wechsel der Zeiten! Du Hoffnung des Volks!
*
Wenn das Haus eines Großen zusammenbricht Werden viele Kleine erschlagen. Die das Glück der Mächtigen nicht teilten Teilen oft ihr Unglück. Der stürzende Wagen Reißt die schwitzenden Zugtiere Mit in den Abgrund.
*
Geh du ruhig in die Schlacht, Soldat Die blutige Schlacht, die bittere Schlacht Aus der nicht jeder wiederkehrt: Wenn du wiederkehrst, bin ich da. Ich werde warten auf dich unter der grünen Ulme Ich werde warten auf dich unter der kahlen Ulme Ich werde warten, bis der Letzte zur¨uckgekehrt ist Und danach. Kommst du aus der Schlacht zurück Keine Stiefel stehen vor der Tür Ist das Kissen neben meinem leer Und mein Mund ist ungeküßt Wenn du wiederkehrst, wenn du wiederkehrst Wirst du sagen können: alles ist wie eins.
*
Zieh ins Feld ich traurig meiner Straßen Mußt’ zu Hause meine Liebste lassen. Soll’n die Freunde hüten ihre Ehre Bis ich aus dem Felde wiederkehre.
Wenn ich auf dem Kirchhof liegen werde Bringt die Liebste mir ein’ Handvoll Erde. Sagt: Hier ruhn die Füße, die zu mir gegangen Hier die Arme, die mich oft umfangen.
*
Liebster mein, Liebster mein Wenn du nun ziehst in den Krieg Wenn du nun fichtst gegen die Feinde St¨urz dich nicht vor den Krieg Und fahr nicht hinter dem Krieg Vorne ist ein rotes Feuer Hinten ist roter Rauch. Halt dich in des Krieges Mitten Halt dich an den Fahnenträger. Die ersten sterben immer Die letzten werden auch getroffen Die in der Mitten kommen nach Haus.
|
Versek a „Kaukázusi krétakör”- ből (Hungarian)Ó mily vakok a nagyok! Ugy járnak-kelnek a meghajlott fejek fölött, mintha örökké tartana nagyságuk, bíznak a bérelt öklökben, bíznak az erőszakban, mely már oly régóta tart. Régóta, – de nem örökké! Ó idők változása, – te népek reménysége!
*
Ha egy rangos ember háza összeomlik, maga alá temet sok szegényt. És kik nem osztoztak a hatalmasok szerencséjében, nem egyszer osztoznak a bajban velük. A lezuhanó kocsi magával rántja az izzadt igáslovakat is a mélybe.
*
Menj, katonám, menj a csatába, a véres csatába, a keserves csatába, honnan csak kevesen térnek vissza: ha majd visszatérsz, engem megtalálsz. Várok reád a zöld szilfa alatt, várok reád a kopár szilfa alatt, várok reád, mig az utolsó katona visszatér és még azután is. Ha majd visszatérsz a csatából, nem találsz csizmát ajtóm előtt, üres lesz mellettem a vánkos és ajkam érintetlen marad. Ha majd visszatérsz, majd ha visszatérsz, elmondhatod: minden úgy van, ahogy régen.
*
Szomorúan megyek a csatába, mert a kedves ott maradt magába', barátaim, óvjátok erényét, hogy megvárja harcból hű vitézét.
Majd hogyha a temetőben fekszem, marék földet dob rám s szól szerelmem: „Karjai csupán engem öleltek, lábai csak hozzám vitték s itt pihennek."
*
Kedvesem, én kedvesem, ha elmégy a háborúba, ha küzdesz a csatában, ne rohanj az elsők közé, de leghátul se kullogj. Elől vörös tűz van, hátul vörös füst. Te csak maradj a csata közepén, te csak igazodj a zászlótartóhoz. Az elsők mindig meghalnak, az utolsókat is golyó találja, kik középen maradnak, hazatérnek.
|