Madzirov, Nikola: ДОМ

Живеев на крајот од градот

како улично светло на кое никој

не му ја менува светилката.

Пајажината ги држеше ѕидовите заедно,

потта нашите споени дланки.

Во преобразбите на невешто соѕиданите камења

го криев плишаното мече

спасувајќи го од сонот.

Деноноќно го оживував прагот

враќајќи се како пчела што

секогаш се враќа на претходниот цвет.

Беше мир кога го напуштив домот:

гризнатото јаболко не беше потемнето,

на писмото стоеше марка со стара напуштена куќа.

Кон тивките простори од раѓање се движам

и под мене празнини се лепат

како снег што не знае дали на земјата

или на воздухот припаѓа.