Fischer, Jaap: A temető (Het Kerkhof Magyar nyelven)
Het Kerkhof (Holland)Ik zoek de rust van een kist, van een lange houten kist In een hoekje van het kerkhof, waar geen tuinman komt, Waar m’n botten stil verrotten en de tijd verstomt. Zonder drank en sigaretten, Met wat maden en een mol Zonder werk om op te letten: ‘k Maak m’n eigen kist wel vol.
En jij komt nooit langs m’n zerk, Want mijn vlees was zwak, maar mijn botten zijn vast sterk En de kans bestaat dat dan het deksel opengaat. En dan zal ik weer vergeten dat ik rust zocht in een kist.
Ik zoek de rust van een kist, van een dorre houten kist Waar ik stil kan overdenken wat ik hier niet kan, Met een paar ogen die verdrogen in m’n hersenpan. Zonder ooit te hoeven eten Zonder lach en zonder traan En gerust te kunnen weten: ‘k Houd dit nachthemd altijd aan.
En jij komt nooit langs m’n graf, Want zonder dat je het weet werd je m’n grootste straf Want dan kan het heel goed dat ik gewoon naar boven moet. En dan zal ik weer vergeten dat ik rust zocht in een kist.
Ik zoek de rust van een kist, van een sobere houten kist, Onder een spotvogel die in een treurwilg ‘Feuille morte’ zingt, Z’n neus gesloten met z’n poten omdat het lijkt nog stinkt, Zonder oorlog, zonder vrede, Zonder moraal, zonder moreel, Met m’n afgevallen leden En m’n tanden in m’n keel.
En jij, kom jij ooit in nood, Dan heb je mij nog altijd ook al ben ik dood, Want omdat jij het bent staat in m’n testament Dat je de rootzooi mag verkopen aan een medische student.
|
A temető (Magyar)Egy láda csend, amit várok, egy hosszú láda fából a temető kis csücskében, hol kertész se jár, hol csontjaim rohadnak s az idő megáll; dohány, bor nélkül; kukac s vakond vakon, munka nélkül végül ládámat megrakom.
S a sírkőhöz ne jöjj, bár húsom gyenge a csontokban erőm így majd meglehet fellöki ott a fedelet, ki elfelejti, hogy ott csendre várt.
Egy láda csend mit várok, egy korhadt láda fából, hogy nyugton átgondolhatom, mit itt még nem lehet, csak ha fejem felitta mindkét szememet, hol nem kell többé enni, mosoly nincs, könnyet se öntsz, gondoktól nem fogsz görnyedni, örökre egy ing a gönc.
De síromhoz ne járj bár alig sejtheted, te vagy, mi egyre fáj s bizony az meglehet, hogy én egyszer csak felmegyek mint aki felejti egyre, a ládában csendre várt.
Egy láda csend, mit várok, egy kopár láda fából, egy fűz alatt, hol csúfoló gyászmadár gyászdalt dalba fűz, csőrét karmával zárja, mert nagy a hullabűz se háború, se béke nincs; erkölcsre, morresre ki ad? Lehullottak a tagjaim s torkomban a fogak.
És te, ha tán bajba jutsz mindég számíthatsz rám, habár halottnak tudsz, mert te vagy azért talán, eladhatod egy medikusnak elhagyott sok-sok nyavalyám.
|