Hadewijch: Lied 16

Wanneer het seizoen zich vernieuwt,
zijn berg en dal nog
erg donker en grauw overal.
     Toch begint de hazelaar te bloeien.
Al heeft de minnaar tegenspoed, 
     hij zal door alles heen groeien. 

Wat baten blijdschap of seizoen hém,
die graag vreugde zou ervaren in minne,
maar niets vindt in de wijde wereld, 
     waarop hij in vertrouwen kan steunen
en waartegen hij vrij kan zeggen: ‘Lief, jij bent het 
     die mijn zielsgrond kan bevredigen.’ 

Hoe kan blijdschap hém omvatten,
die minne in boeien vastgeklonken heeft,
terwijl hij de weidsheid van de minne wilde doorreizen 
     en haar vrij, in vertrouwen, wilde genieten?
Meer dan sterren aan de hemel staan, 
     lijdt de minne dan smarten. 

Het getal van die smarten is onzegbaar.
De grote, zware lasten blijven ongewogen.
Niets is daarmee vergelijkbaar. 
     Daarom geeft men het maar beter op.
Al is mijn deel klein, ik heb er genoeg van verdragen. 
     Het gruwt me dat ik leef. 

Hoe kan het leven hém gruwen en bedroeven,
die zich heel en al heeft gegeven,
maar die ver in donkere dwaalwegen wordt gedreven, 
     vanwaar hij nooit meer denkt terug te keren,
en die in een storm van wanhoop wordt verpulverd. 
     Welke smart lijkt op die pijn? 

Ach, jullie stoutmoedigen, die alles met minne doorstaan,
en vrij leven in vertrouwen op haar,
heb medelijden met de verdoemde, die minne neerslaat 
     en met wanhoop en verlatenheid bestookt.
Ach, wie er raad mee weet, leve vrij met die raad. 
     Mijn hart leeft in wanhoop. 

Want ik zag een heldere wolk oprijzen
boven het wolkendek, zo mooi.
Ik meende weldra in volle weelde 
     vrij in de zon te spelen.
Toen werd mijn vreugde slechts een waanbeeld. 
     Al stierf ik, wie zou me dat kwalijk nemen? 

Toen daalde voor mij de nacht neer over de dag.
O wee, dat ik ooit werd geboren!
Maar wie zich helemaal aan de macht van minne overgeeft, 
     zal minne nog wel met minne belonen.
Al verduur ik weer slagen, 
     God geeft alle edele zielen kracht. 

In het begin voldoet de minne altijd.
Toen minne mij eerst over minne sprak,
ach, hoe ik met al wat ik ben al wat zij is toelachte! 
     Toen deed ze me lijken op de hazelaars,
die vroeg in het donkere seizoen bloeien, 
     terwijl men lang op hun vruchten moet wachten. 

Hém gaat het goed, die wachten kan,
totdat minne hem helemaal bevredigt.
Ach God, daar ben ik niet bang voor, 
     integendeel, ik ben er des te blijer om.
Ik gaf mezelf toch helemaal aan de minne over! 
     Maar het lijden deed me steeds meer pijn. 

Dat valt de minnaar heel erg zwaar:
minne achterna te dolen en niet te weten waar,
in duisternis of in klaarte, 
     in toorn of in minne. Gaf minne
onomwonden haar waarachtige troost, 
     dat zou de ellendige zielen bevredigen. 

Al liet mijn lief mij liefs van minne ontvangen,
daarmee zou minne niet helemaal opgebruikt zijn,
en dan zou die blijdschap maar een waanbeeld zijn. 
     Het zou zeer jammer zijn als dat gebeurde.
Ach, God doe de edelmoedigen begrijpen 
     wat voor een verlies dat zou betekenen. 

Ach, wat ik nu en altijd heb willen zeggen,
heeft God de edelen wel duidelijk gemaakt,
aan wie hij minnepijn heeft verleend 
     om het wezen van de minne te kunnen genieten.
Vooraleer alles met alles wordt verenigd, 
     proeft men bitter leed. 

De komst van de minne geeft moed, haar uitblijven slaat terneer. 
     Dat bevestigt het avontuur.
Ach, hoe men alles met alles omvat, 
     dat weten vreemde buren niet.