Słowacki, Juliusz (1809–1849) Művek Bibliográfia   hu pl

Életrajz

Juliusz Słowacki (1809–1849) poeta i dramatopisarz był jednym z największych postaci romantyzmu. Studiował prawo na uniwersytecie wileńskim. Przez krótszy czas pracował jako urzędnik w ministerstwie skarbu w Warszawie. Po wybuchu poswstania przeciwko Rosji odbył podróż do Londynu jako kurier dyplomatyczny rządu powstańczego, a po klęsce Polski dołączył do Wielkiej Emigracji w Paryżu. Tam wydał trzy tomy poezji. W przeciwieństwie do Mickiewicza, niewiele zaczerpnął z doświadczenia życiowego, a dużo z lektury i halucynacyjnych marzeń.
W latach 1833–1836 mieszkał w Szwajcarii, chętnie skorzystał z doświadczeń teatralnych i sam napisał wybitne dramaty i utwory sceniczne: Kordian (1834), Balladyna (1834), Mazepa (1839), Lilla Weneda (1839). W roku 1836 wyjechał do Rzymu, a stąd wyruszył w podróż do Grecji, Egiptu i Palestyny. Podróż po Grecji natchnęła go do napisania krótkiego poematu Grób Agamemnona, w którym poeta rozważa losy Grecji i Polski.
W roku 1847 została wydrukowana pierwsza część pometu Król-Duch, który prezdstawia wędrówkę Ducha, który na przestrzeni stuleci europejskiej cywilizacji ożywia ciała wodzów, królów i świętych.
„Życie Słowackiego, nie obfitujące w wydarzenia, oddane było wyłącznie pracy twórczej i kiedy zmarł w wieku lat czterdziestu, pozostawił po sobie dzieło poetyckie olbrzymich rozmiarów. W ostatniej fazie wykroczył poza granice romantyzmu i stał się w istocie poetą symbolistycznym, z własną mistyczną doktryną poezji jako sztuki, która przez muzykę wiersza i obrazów chwyta to, co niewyrażalne” – pisał o nim Czesław Miłosz.