Der Fischer (Német)
Das Wasser rauscht', das Wasser schwoll, Ein Fischer saß daran, Sah nach dem Angel ruhevoll, Kühl bis ans Herz hinan. Und wie er sitzt und wie er lauscht, Teilt sich die Flut empor: Aus dem bewegten Wasser rauscht Ein feuchtes Weib hervor. Sie sang zu ihm, sie sprach zu ihm: »Was lockst du meine Brut Mit Menschenwitz und Menschenlist Hinauf in Todesglut? Ach wüßtest du, wie's Fischlein ist So wohlig auf dem Grund, Du stiegst herunter, wie du bist, Und würdest erst gesund. Labt sich die liebe Sonne nicht, Der Mond sich nicht im Meer? Kehrt wellenatmend ihr Gesicht Nicht doppelt schöner her? Lockt dich der tiefe Himmel nicht, Das feuchtverklärte Blau? Lockt dich dein eigen Angesicht Nicht her in ew'gen Tau?« Das Wasser rauscht', das Wasser schwoll, Netzt' ihm den nackten Fuß; Sein Herz wuchs ihm so sehnsuchtsvoll Wie bei der Liebsten Gruß. Sie sprach zu ihm, sie sang zu ihm; Da war's um ihn geschehn; Halb zog sie ihn, halb sank er hin Und ward nicht mehr gesehn. Feltöltő | P. T. |
Az idézet forrása | http://www2.warwick.ac.uk/fac/arts |
|
A halász (Magyar)
Az ár dagadt, a víz zugott, s ringott rajt egy halász, szeme a horgon csügg, nyugodt szívén hűs hallgatás. S amint figyelve vár lesen, A hullám meghasad: a zajló vízből fényesen kilép egy nőalak.
Dalolva szól, szól s feldalol: Mért csalod népemet embercsellel a víz alól halálos fény fele? Tudnád, mily boldog lenn a hal a mély föveny felett, amint vagy, így alábukol, s magadat fölleled.
Nem fürdeti szinét a nap. a hold a tengeren? S nem ragyogtatja arcukat a víz kétszeresen? Nem hív, amint szinén rezeg a habtükrözte ég Nem csábít? – nézd, nézd képedet, Örök harmatban ég
Zúgott a víz, az ár dagadt, lábát locskolja már, szívében furcsa vágy fakad, a kedves hangja tán. Ő csak dalolt, dalolva szólt, megfogta mosolya: a kar kinyúlt, utána hullt s nem látták már soha.
Feltöltő | P. T. |
Az idézet forrása | http://hu.wikipedia.org/wiki/Vidor_Mikl%C3%B3s |
|