Rigó Tibor: Hier ist es immer (Itt mindig csak Német nyelven)
|
Itt mindig csak (Magyar)Itt mindig csak könny hullatós ősz van a nap is szinte már vánszorog a Dunára penész verte köd hasalt a partot tarkítják az elmosott lábnyomok mintha valaki a nyár után szaladt volna oly sűrűn lyuggatják a latyakos homokot talán én voltam az ki utána rohantam loholva talán csak azért mert a nyár tőlem még el sem búcsúzott csak a hűvös őszi szél ébresztett reggel ahogy süvöltve tépte a part menti lombokat és egy-egy megsárgult falevél már táncolt körülöttem akkor jöttem rá hogy a hűtlen nyár tőlem szó nélkül távozott ám szívembe beszőtte az őszi eső a tegnapok melengető sugarát rá jöttem a parton hogy milyen árva is vagyok nem ölel asszonyi kéz elhagyott mind a sok jó barát itt állok hát az ősz rozsdás kapujában megéltem én már annyi nagy vihart de most belé roskadok a mocsaras magányba bár bolond szívem még álmodón ki tart fel a harcra dobogja szűntelen lásd az ősz is csodás mennyi élénk színt kever ne hagyd el magad hát fess belőle emlék képeket amit a nagy útra majd magaddal vihetsz ha jő a tél és mindent lekaszál a sok emlék majd a bal oldaladon pihen velük vissza tér hozzád is a nyár.
|
Hier ist es immer (Német)Hier ist es ein Tränen treibende Herbst die Sonne schleppt sie sich kaum herum Donau von Schimmel Nebel befallen die Ufer sind mit wegspülten Fußabdrücken gesät als ob jemand nach dem späten Sommer nachrannte so viele Löcher stachen vor in den matschigen Sand vielleicht war ich derjenige, der nach ihm nachgelaufen ganz hetzend vielleicht deswegen weil der Sommer gar nicht verabschiedet hat nur der Herbstwind hat mich am Morgen geweckt als er heulend riss an den Ufern Bäumen das Laub herab einige vergilbte Blätter tanzten bereits um mich herum dann erkannte ich dass der untreue Sommer mich wortlos liegen liess doch der Herbstregen drängte jetzt in mein Herz ein die wärmenden Sonnenstrahlen von gestern am Strand wurde mir klar, was für eine Waise ich bin nicht von der Frauenhand umarmt verlassen von allen guter Freund stehe ich hier am rostigen Tor des Herbstes habe so viele grosse Stürme erlebt aber jetzt versinke ich in der sumpfigen Einsamkeit gar mein Herz ein Narr ist noch träumend ausharrt er drängt mich ständig auf den Kampf an sieh, wie wunderbar der Herbst ist ‘d wie viele Farben hat also, riss dich zusammen male aus dem erinnerungsbilder was du auf die grosse Reise mitnehmen kannst wenn der Winter kommt und alles lahmlegt alles was war ruhen dann auf deiner linken Seite mit ihnen kommt der Sommer zu Ihnen zurück.
|