Kányádi Sándor: Sur la lago (A tavon Eszperantó nyelven)

Szúnyog zirreg a tó fölött,
bűvöli a béka.
Alig várja, hogy elszálljon
elé a zsombékra.

- Szállj már alább, gyere, gyere,
ne félj tőlem, szentem!
Szúnyogot én már náladnál
nagyobbat is nyeltem.

Így biztatja a szúnyogot
meredt szemű béka,
amikor a tóra vetül
a gólya árnyéka.

Ám a béka se lát, se hall:
- Ne félj, szúnyog úrfi!
Hamm, bekaplak, de hálából
megtanítlak úszni.

Ugrik is már, és a szúnyog
mintha nem lett volna.
De a gólya sem hiába
szállott le a tóra.

Csőre villan, mint a penge,
csattan, mint az ostor:
nyakon csípi béka úrfit,
s viszi szúnyogostól.

Moskito flugas super la lago,
La rano magias moskiton
Ĝi vartas, ĝi forlugos
Antaŭ la ŝtonon.

- Forflugu, venu, venu,
ne timu min, moskito!
Mi manĝis al vi
pli granda moskito.

Tiel instigas la moskiton,
la malsata rano,
kiam su lagon venas
la omboro de cikonio.

Ja la rano ne vidas, aŭdas:
- Ne devas timi!
Ham, buŝkaptas, sed
Mi lernigas drivi.

Ĝi saltas kaj la moskito
kvazaŭ ne estos.
Ja la cikonio ne vane
la lago estos.

Beko fulmas, al la klingo,
klakas, al la vipo:
kaptas la malsatan ranon,
Kune kun la moskito.