Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Müller, Wilhelm: Az örökké vándorló zsidó (Der ewige Jude Magyar nyelven)

Müller, Wilhelm portréja
Szalki Bernáth Attila portréja

Vissza a fordító lapjára

Der ewige Jude (Német)

Ich wandre sonder Rast und Ruh,
Mein Weg führt keinem Ziele zu;
Fremd bin ich in jedwedem Land,
Und überall doch wohlbekannt.

Tief in dem Herzen klingt ein Wort,
Das treibt mich fort von Ort zu Ort;
Ich spräch′s nicht aus, nicht laut, nicht leis,
Sollt′ ewge Ruh auch sein der Preis.

Es wärmt mich nicht der Sonne Licht,
Des Abends Tau, er kühlt mich nicht;
Ein lauer Nebel hüllt mich ein
In ewig gleichen Dämmerschein.

Kein Mensch sich je zu mir gesellt,
Es lacht kein Blick mir in der Welt:
Kein Vogel singt auf meinem Pfad,
Ob meinem Haupte rauscht kein Blatt.

So zieh ich Tag und Nacht einher,
Das Herz so voll, die Welt so leer;
Ich habe alles schon gesehn,
Und darf doch nicht zur Ruhe gehn.

Vom Felsen stürzt der Wasserfall,
Fort schäumt der Fluß im tiefen Tal;
Er eilt so froh der ewgen Ruh,
Dem stillen Ozeane zu.

Der Adler schwingt sich durch die Luft,
Verschwebend in des Äthers Duft;
Hoch in den Wolken steht sein Haus,
Auf Alpenspitzen ruht er aus.

Der Delphin durch die Fluten schweift,
Wenn in die Bucht der Schiffer läuft;
Und nach dem Sturm im Sonnenschein
Schläft er auf Wellenspiegeln ein.

Die Wolken treiben hin und her,
Sie sind so matt, sie sind so schwer;
Da stürzen rauschend sie herab,
Der Schoß der Erde wird ihr Grab.

Der müde Wandrer dieser Welt,
Ein sicher Ziel ist ihm gestellt.
Was klagt er ob des Tages Not?
Vor Nacht noch holt ihn heim der Tod.

O Mensch, der du den Lauf vollbracht,
Und gehest ein zur kühlen Nacht,
Bet, eh du tust die Augen zu,
Für mich um eine Stunde Ruh!



FeltöltőEfraim Israel
Az idézet forrásahttps://www.zgedichte.de/gedichte/ wilhelm-mueller/der-ewige-jude.html

Az örökké vándorló zsidó (Magyar)

Megyek, (noha) vágyom a pihenést,
(De a) vándorlással nem érek célt;
Nincs hely, hol ne lennék jöttment,
Vagyok bár mindenütt ismert.
 
Egy szó a mélyben, mint a tűz,
Szívemben ég, és folyton űz;
De szám ki sose mondaná,
Bár örök nyugtomat adná.
 
Nem melegít fel a napfény,
Ha este hűt, úgy sincs remény;
Egy langyos köd ül énreám,
Mindig azonos félhomály.
 
Társam soha senki se lett,
Pillantás rám sosem esett:
Utamon madár nem zengett,
Nem súg levél fejem felett.
 
Nappal vagy éj, mennem muszáj,
Világ kong, szívem telt, de fáj;
Már mindent láttam földön itt,
De megnyugodni egy se vitt.
 
Sziklán vízesés zúg alá,
Lefut folyó völgyben tovább,
Siet, de nyugodt és vidám,
Mert várja csendes óceán.

Sas szárnyal fenn a légben ott,
Lebeg égi fenségben most,
Fekszik fészke magas sziklán,
Nyugodtan él Alpok csúcsán.
 
Delfin száll hullámok fölött,
Ha hajós parton kikötött;
S vihar után süt napsugár,
Neki az alvás biz’ kijár.
 
Ide-oda úsznak felhők,
Ha nehezek, hullnak esők,
Nem ritkán zúg némely alá,
Föld öle válik sírjává.
 
Sok fáradt vándort lát (a) világ,
A célért mind a pástra hág.
Felrója tán nap gyötrelmét?
Halál lezárja küzdését.
 
Ha van ember, ki célhoz ért,
És élvezi a hűvös éjt,
Nyerje el nékem Úr kegyét,
Adjon egy óra pihenést!
 
 
 



FeltöltőSzalki dr. Bernáth Attila
Az idézet forrásaSaját mű

minimap