Reményem (Magyar)
1 Kis hajó az én reményem, Sem árboca, sem kormánya; Csapkod a hullám keményen, Gyönge sajkám veti-hányja.
2 Messze a kék part mögöttem, Földe a kopár valónak, Honnan el-ki számüzötten Fut reményem, e kis csónak.
3 Mint a hattyú, mely világra Bujdosott, mind beljebb téved; Egy hab a más habhoz vágja: Mégsem óhajt lelni révet:
4 Lelkem, a tenger hajósa, Retteg újabb kikötőtül, Hol tövis közt nincsen rózsa S pusztában virány nem zöldül;
5 Hol azért áll oly szilárdan A föld, hogy sivár mezőin Bírhassák követni bátran Nyomaimat üldözőim.
6 El hát, a bizonytalanba! Merre szél hajt és hab ingat: Érzem, enyhül fájdalmam, ha Szél és hullám karja ringat.
7 Ott szabad a lég köröttem, - S néha-néha egy szivárvány Mosolyog rám, megtörötten Képzeletem óceánján.
8 El, el a bizonytalanba! Rengj, hajóm, szabad hullámon. És ne tudjam, így rohanva, Meddig halál, meddig álom! |
Meine Hoffnung (Német)
1
Kleines Schiff ist meine Hoffnung
weder ein Mast noch ein Ruder;
die Welle kracht mit grosse Schwung
‘d das Bötchen schwankt wie ein Luder.
2
Weit weg ist das blaue Ufer,
das Land der öden Gegenwart,
von wo es wie ein Verbannter,
meine Hoffnung in wilden Fahrt.
3
Wie ein Schwan, der im Neuen Welt
herumirrt es immer hinein;
der Schaum wirft ihn zu sehr weit weg:
doch er möchte ins kein Port rein:
4
Meine Seele ist ein Seemann
und hat Angst von neuem Hafen,
wo von Dornen kein' Rose dran,
in der Puszta kein Gras wachsen.
5
Darum ist so fest der Boden,
dass auf den kargen Feldern, so
können getrost sichtbar folgen,
meine Spuren die Verfolger.
6
Also, ab in Ungewissen!
Wo der Wind treibt und der Schaum schwankt:
Und meinen Schmerz nie vermissen,
wo mich der Wind ‘d der Welle wankt.
7
Die Luft ist frei zum verkrochen
‘d manchmal ist ein Regenbogen
lächelt mich an, ganz gebrochen,
weit auf das Meer ausgeflogen.
8
Weg nur ins Ungewisse!
Nun flieg mein Schiff auf den Wellen.
Und ich weiß nicht in der Hitze,
wie lang der Tod, wie lang der Traum!
|